Ploeteren

Zo, vandaag was het weer werken in de fiets. Totaal ander weer dan vorige week en dat was goed te merken. Vorige week veel gefietst en hoge snelheden met weinig moeite gehaald. Dat was nu wel anders.
Vanochtend vroeg naar het werk vertrokken. Ik wist dat het hard zou waaien, maar ja, wilde ook graag fietsen. Maar het ging niet lekker. Ik had 's avonds in bed al spijt van die sloot koffie die ik gisteravond tijdens de vergadering van de kunstuitleen had gedronken. Ik kon niet slapen.
Ook tijdens het fietsen had ik er nog last van, mijn darmen raken teveel van slag van zoveel koffie. Het duurde erg lang voordat ik een lekkere kadans van beweging en ademhaling had. Het gemiddelde was dramatisch, 25 km/u.
Maar natuurlijk wel de hele werkdag het vooruitzicht op een snelle terugtocht. Vanuit kantoor zie ik de energiecentrale bij de Koentunnel met zijn rookpluim en een reeks windmolens. Gelukkig bleven ze de hele dag hard draaien en veranderden nauwelijks van richting. De terugweg ging dan ook inderdaad heel prettig. Na Almere was de stuwing van de wind een beetje weg. Op een gegeven moment ging het regenen en het leek alsof de wind toen ook afzwakte. Maar goed, toch nog een gemiddelde van ruim 29 km/u.

Vandaag was het wel de dag van de noodstops. Op de heenweg in Amsterdam was een mevrouw niet van plan mij voorrang te geven. Ze kwam van voren en sloeg linksaf en moest daarbij mij kruisen, een overzichtelijker situatie is bijna niet denkbaar. Een schreeuw van mij bracht haar het besef bij dat ze hard moest remmen, inmiddels stond ik zelf al stil. Ja, dat is schrikken, voor beide.
Op de terugweg een noodstop voor een voetganger die de pont moest halen, rent zonder kijken het fietspad over, voor het zebrapad. En dan nog de opmerking maken tegen zijn vriend, "je ziet ze niet hè, ze zijn zo laag." Aan me hoela, als je niet kijkt, zie je ook niks.

Bij Almere op het spoorbaanpad, richting Lelystad eerste kruising na het centraal station. Loopt daar lekker naar beneden dus, lekker gangetje. Een Alfa, keek pas naar rechts toen zijn neus al op het fietspad was, mijn Versatile piep kon dat proces niet versnellen, dan maar de menselijke schreeuw. En ja hoor, ik werd alsnog gezien, net op tijd.